De persoon die ons van trainingen voorzien had gedurende deze dagen merkte echter iets vreemds op bij ons allen: We hebben allemaal een bijzonder grote liefde voor onze universiteit.

Sommigen vertelden dat het voelde als thuiskomen op het moment dat zij met hun fiets het TU/e-terrein betreden. Anderen gaven toe dat ze liever op de TU/e zijn dan thuis. Ik vertelde hoe ik mezelf afgelopen semester (ik forensde iedere dag op en neer naar Amsterdam) erop betrapte een fijn gevoel te krijgen bij het zien van het TU/e-logo op het dak van Vertigo, vanuit de donkere trein.

Maar is dat zo gek? Een beetje verliefd zijn op onze universiteit? Ik denk van niet. Ik denk dat iedere student in onze gemeenschap zijn of haar uiterste best doet het een zo fijn mogelijke plek te maken, op een eigen manier. De één doet een bestuursfunctie en verleent daarmee een dienst aan zijn medestudent, waar de ander een functie in een (of meerdere) medezeggenschapsra(a)d(en) vervult. En er zijn naar mijn weten weinig studenten die het voor een ander proberen te verzieken.

Kortom, een universiteit voor en door studenten. Ik denk dat onze universiteit, onze lieve universiteit, een stuk minder leuk zou zijn zonder de community van studenten die allemaal hun beste beentje voorzetten.

Merci dat jullie er zijn en ga zo door!