CLMN | Voor niets gaat de zon op
Een tijdje terug voerde ik voor de zoveelste keer een gesprek over de huidige staat van onze privacy. Alhoewel ik geen voorstander ben van het feit dat we als mens alles maar moeten delen ter eer en meerdere glorie van onszelf als sociaal dier, ben ik een ontzettend grote liefhebber van de manier waarop onze gegevens gebruikt worden. Het argument dat ik dan ook het vaakst opbreng als ik een dergelijke discussie voer, is dat je als individu weinig te vrezen hebt, en veel dingen te winnen.
Ondanks dat de arrogantie van veel mensen het tegendeel beweert, geeft een miljardenbedrijf als Google geen fluit om jou als individu, of je gegevens. Ze geven er iets om dat ze jou met behulp van je gegevens kunnen passen in een afgebakend profiel, en je aan de hand daarvan diensten kunnen aanbieden.
Diensten die ik maar wat graag gebruik. Zo vind ik het persoonlijk heerlijk om te weten dat Albert Heijn me persoonlijke aanbiedingen kan doen aan de hand van het gebruik van mijn bonuskaart. Ook vind ik het fijn dat Google via mijn telefoon mijn stappen volgt en mij vervolgens reisadvies kan geven om op tijd op de volgende afspraak in mijn agenda te belanden. Ik vind het zelfs machtig mooi dat Facebook mij deel uit laat maken van een gigantisch psychologisch experiment, waar het sociale netwerk waarschijnlijk bestaat uit de meest uiteenlopende onderzoeksgroep ooit.
Waarom? Omdat mijn totale gebruikservaring er op den duur alleen maar beter van wordt als alles met elkaar geïntegreerd wordt. Hier geef ik graag een stuk privacy voor op.
En zeg nu zelf, hoe kortzichtig kun je zijn om te verwachten dat internetbedrijven je hun dure diensten kosteloos aanbieden, zonder iets terug te verwachten? Voor niets gaat de zon op.
Discussie