Eenmaal in Boston bleek dat echter helemaal niet nodig. Ze praten hier namelijk over dezelfde twee dingen als in Nederland. Allereerst de ‘NS’. Volkssport nummer een op het moment is schelden op het openbaar vervoer. De oorzaak van de vertragingen is dan wel ietsje erger dan blaadjes op het spoor of een wisselstoring, maar dat wil niet zeggen dat mensen er begrip voor hebben. Oftewel, nieuwkomer in mijn lijstje met meest ondankbare banen: medewerker bij de spoorwegen.

En ten tweede het weer. Ik dacht dat het typisch Nederlands was om iedere vorm van diepgang in een gesprek te vermijden door over het weer te beginnen, maar hier hebben ze er ook een handje van.

Toch, als je iets verder kijkt, zie je ook verschillen. Eén van de opvallendste dingen is dat, ondanks dat het enorm vaak sneeuwt, de trottoirs altijd sneeuwvrij zijn. Dit heeft alles te maken met een typisch Amerikaans ding: aansprakelijkheid. Als iemand namelijk voor jouw deur onderuit gaat, ben je daar aansprakelijk voor. Bovendien kun je een boete krijgen als jouw stukje stoep niet schoon is.

Aan de ene kant voelt het een beetje overdreven. De bordjes met Caution: falling snow and ice voelen voor mij een beetje hetzelfde als de waarschuwing dat je een kat niet in de magnetron mag drogen. Aan de andere kant; het systeem werkt. Ondanks heftige sneeuwval kun je praktisch overal komen zonder glijpartijen. Mensen worden zo medeverantwoordelijk gemaakt om hun omgeving leefbaar te houden.

Dus laten we voortaan, in plaats van zeuren over sneeuw in je straat, zelf de schep pakken en een stukje schoonmaken. Lijkt mij een oplossing die bij veel meer ‘problemen’ toepasbaar is.